Pofadders vangen en lodging

De caracalwalk is heel leuk en ontspannend, we lopen met Alex de caracal en Abraham, een van de bushmen die bij Naankuse werkt. Alex is een tamme caracal die heel aanhankelijk is. Het is leuk dat je als Nederlander nog redelijk met de lokale bushmen kunt praten, aangezien zij Afrikaans spreken wat veel op Nederlands lijkt.
Ik zit in een ander groepje dan mijn moeder en marjolein, dus hen zie vooral op de momenten dat we samen eten. Wat ik nog vergeten was te zeggen dat ik dondernacht weer een baby-aap had, Hansie!
Een hele lieve aap, alleen jammer dat hij diarree had :(. Marjolein had Bella en dat ging heel voorspoedig.
Na de caracalwalk moeten de bavianen weer worden uitgelaten en Max (de baviaan) zit de hele weg op mijn hoofd. Ik zit in een leuk groepje met 2 meisjes uit Zuid-Afrika en een Zwitserse dame. Iedereen is heel behulpzaam en er hangt een goede sfeer. Na de lunch zijn we toe aan de carnivore feed. We hebben enorme hompen vlees bij voor de 15 cheetahs, 3 luipaarden en 2 leeuwen. Er zijn nog wat meer beesten, maar die worden meestal gevoerd door toeristen die een toer boeken. Overigens worden de beesten voordat ze terug in het wild worden gezet, 2 weken achter nagezeten met stokken, zodat ze hele slechte herinneringen aan mensen hebben. Als ze niet bang voor mensen zijn kan dit namelijk gevaarlijk voor ze zijn. Als ze bijvoorbeeld boerderijen te dicht naderen en worden afgeschoten door boeren. Een van de luipaarden is overigens 2,5 jaar als huisdier gehouden door iemand totdat Naankuse hier achter kwam en deze persoon belde om hem te overtuigen dat dit gevaarlijk was, aangezien het luipaard een van de dieren is die altijd wild blijven.
Tussen hun 1,5e en 3e levensjaar komt dit killerinstinct altijd weer bovendrijven. Aangezien de man ook 2 kleine kinderen had, was Naankuse er net op tijd bij.
Wat ook spannend is als je bij de cheetahs het gebied binnen komt en snel hun waterbak moet verschonen terwijl zij 100 meter aan het eten bent. Je went overigens snel aan alle beesten, waardoor je het vrij snel normaal vindt.
Vrijdagochtend gaan we samen met Stu, een Schotse wildlife-expert op zoek naar een pofadder die een zender heeft die vervangen moet worden. De pofadder is een van de dodelijkste slangen die er is en ook de enige die blijft liggen als je er in de buurt loopt. Dit maakt de kans ook iets groter dat je er per ongeluk op gaat staan. We vangen de pofadder door middel van een buis en het is best gaaf om een paar centimeter verwijderd te zijn van zo'n dodelijke slang. Al met al een enerverend dagje. Marjolein is overigens 2 dagen weg geweest. Tussen de vrijwilligers werd namelijk geloot wie er naar Neuras mocht. Daar werd namelijk vrijdag een luipaard vrijgelaten in het wild. Als ik de gelukkigen mag geloven was dit een hele bijzondere ervaring. Zaterdag vertrekken de dames al vroeg naar de lodge die we voor zaterdag geboekt hebben. Van mij hoefde dit niet, maar het is toch wel lekker een dagje luxe na een week douches met meestal koud water en tenten waar ook bavianen in slapen die diarree hebben. De tent van mijn moeder had overigens bezoek gehad van een wild dier dat alle kleren ook even door elkaar gegooid heeft. Ze denken dat het een jakhals was. Ik zelf ga eerst nog paintballen op het vetste paintbalveld wat ik ooit gezien heb.
Na een paar mooie plekken in mijn nek en buik word ik weg gebracht naar de lodge die er fantastisch uit ziet en ik kan gelijk aanschuiven voor het diner. Als eerste bestellen we een fles champagne (zo zijn we dan ook wel weer), deze zetten de hier werkzame bushmen dicht op tafel.
Als we na een half uur vragen of de fles nog opengaat geven ze aan dat ze champagnefles niet zelf open durven maken en of ik dat wil doen.
Als de kurk hun kant uitschiet schrikken ze nogal. Zondag is een lui dagje waarop ik mijn verslagen bijwerk bij het zwembad van de lodge.
Jullie horen van mij!