2e keer pech Gobi en foutje met treintickets

Hallo lezers, 
Hierbij het vervolg op ons Gobi-avontuur.
Donderdagochtend gaan we vanuitTsagaan Ovoo sum naar Oogii Khi, een oud klooster voor Boedhistische monniken wat in 1912 vernield is door de communisten. Na de democratisering van 1990 zijn ze begonnen met de heropbouw van het klooster en zitten er weer monniken in. We geven dan ook een donatie van 20.000 Tugrik voor de wederopbouw. Bij de ingang van 1 van de tempels vergeet ik wederom dat de  hoogte van de ingang in Mongolie vaak wat lager is dan in Nederland en stoot ik voor de zoveelste keer mijn hoofd. In de tempel zien we een monnik van ongeveer 8 jaar denk ik. Hij kijkt heel serieus en is bezig met allerlei rituelen. Het is wel een aardige monnik want als we al een stuk van de tempel zijn roept hij dat ik mijn fles water vergeten ben. Prima kerel dus die monnik!  Daarna rijden we ver en doordat het de nacht ervoor geregend heeft komen we met ons busje vast te zitten in de modder. Het is hier redelijk verlaten want in de 2 uur dat we hier staan komt er geen enkele auto voorbij . In het begin proberen we vol goede moed het busje eruit te duwen. Maar als de auto steeds verder in modder zakt lijkt onze situatie uitzichtloos. Echter door het gebruiken van onze survivalskills gebruiken we hout en stenen uit onze omgeving om onder de banden te krijgen. Dit is Rene zijn idee en bewijst zijn nut als groepsoudste nog maar eens. En na ruim 2 uur lukt het ons om het busje eruit te duwen. Dit resulteert in een euforisch moment voor ons allen. Eenmaal weer in de bus lees ik het boek "Storm over Montana" uit. Dit boek is geschreven door Rudy van der Sande. Hij is een collega van Rene en heeft met zijn debuut een vermakelijke thriller geschreven.
Overigens andere leuke boeken voor mensen die deze reis nog willen maken zijn Berichten uit Peking van Jan Wong en de Beer, het paard en de draak van Carel Wiemers. Op onze weg richting de voormalige hoofdstad van Mongolië rijden we door een heuvelachtig graslandschap. Er staan hier regelmatig paardjes, koetjes, geitjes en schaapjes op de weg. Ook zien we zo nu en dan een arend vliegen. 
Als we er om 19.00 nog niet zijn daalt de stemming weer een beetje.
Het is ook weer een lange trip geweest vandaag en we zijn blij als we er zijn. In de ochtend gaan we naar Khar khorin, de voormalige hoofdstad van het Mongoolse rijk. Alle gebouwen hiervan zijn vernield. Maar het Boedhistische Erdene zuu
klooster bestaat nog steeds. 
Bart koopt een handgemaakt beschilderd koeienvel met daarop een traditionele Mongoolse krijger en een mooi doek voor zijn moeder. Rene koopt 2 Buddhabeeldjes.  In de bus vraagt Alex naar onze tickets voor de treinreis van Ulaanbator naar Bejing. Verschrikt kijken we hem aan, aangezien ons in Moskou verteld is dat we deze in Ulaanbator pas zouden krijgen. Alex neemt contact op met Gardi tours, ons contact in Mongolië. Ook zij geven aan dat wij de tickets al eerder hadden moeten krijgen. 
Ze gaan Tiara tours bellen en ondertussen worden wij wel een beetje ongerust. Tiara tours geeft aan zsm. terug te bellen. Op dat moment rijden wij steeds verder richting de nomadenfamilie waar we zullen verblijven en hebben geen bereik meer na een tijdje. We zitten dan ook niet helemaal op ons gemak bij de nomadenfamilie. Wel geef ik mijn Feyenoordshirt nog weg aan een jongen die van voetbal houdt. Voor de rest gaan we nog even volleyballen met de nomaden. Omdat we toch echt duidelijkheid willen over de voortgang van de reis rijd ik samen met de chauffeur een aantal kilometer naar een gebied waar er bereik is.  Hier spreek ik Lotte die aangeeft dat ze een fout hebben gemaakt en dat het niet meer mogelijk is om met de trein van Ulaanbator naar Bejing te gaan. Wij balen als een stekker want we hebben die reis juist geboekt omdat we het hele traject Moskou-Bejing met de trein wilden doen.  Tiara tours heeft 2 opties voor ons. We gaan in ieder geval met de trein van Ulaanbator naar Erlihan, een Chinees plaatsje net over de grens. Vanaf daar kunnen we of met een taxibusje naar Bejing of met het vliegtuig. We kiezen uiteindelijk voor het taxibusje omdat we geen zin hebben in al het gedoe dat vliegen met zich mee brengt. Dit betekent wel dat we waarschijnlijk 3 à 4 uur later in Bejing zijn dan de planning. Lotte geeft aan dat we in ieder geval het mooie stuk tussen Mongolië en China nog meepakken met de trein. Maar later bedenken we ons dat we daar waarschijnlijk weinig van zien omdat we nu om 8 uur s'avonds vertrekken in het donker ipv 7 uur s' ochtends zoals gepland.
Maar goed, misschien zien we vanuit het taxibusje nog wat van de omgeving. Het zorgt even voor wat stress en gebel, maar later zullen we wel zien hoe we dit met Tiara tours correct op kunnen lossen. We hebben  natuurlijk niet voor niets de treinreis Moskou-Bejing geboekt en dat is niet wat we nou gaan doen. De basis van deze reis is onze treinreis en die blijkt niet goed geregeld. Maar goed, op dit moment is dit de enige oplossing, dus we gaan er beste van maken. Wel goed dat onze gids dit nu al aan ons vroeg, anders hadden we waarschijnlijk een groter probleem gehad.  Tot nu toe zijn we goed geholpen door Tiara en Lotte heeft ook dit probleem snel opgepakt. Dus hopelijk wordt dit ook correct opgelost. In Ulaanbaatar gaan we eerst lekker douchen en ons opfrissen alvorens we een stuk door de stad gaan lopen. De wegen zijn hier ontzettend slecht en het lijkt wel of het verkeer in Ulaanbaatar altijd vast staat. S'avonds gaan we eten bij Mongolian barbecue, getipt door de Lonely planet. Op zich een prima tent, maar niet de manier om Mongolen te leren kennen aangezien hier vooral toeristen komen. Toen wij kwamen hadden ze net een blik Chinezen opengetrokken. Dit zorgde voor enige drukte bij de bakplaat. Na het diner gaan Fabian en Rene naar het hotel. Bart en ik willen van ons onvrijwillige langere verblijf in Ulaanbaatar gebruik maken door te gaan stappen. We lopen echter al snel tegen het probleem aan dat je maar 1 keer per dag in het buitenland kan pinnen. Eerst dus maar terug naar het hotel dus en even wachten nog. We hebben op internet gezien dat Metropolis een vette club is. Deze is aan de andere kant van de stad, maar voor 3 euro brengt een taxi ons hier naar toe. We vertrekken rond 23.00 en her is dan nog helemaal leeg hier. We bestellen maar een flesje Havana club om in de sfeer te komen. En rond een uur of 12 begint het vol te stromen. Ze draaien goede muziek en we blijven hier tot 03.00. Dan laten we een taxi ons afzetten bij een andere club. We besluiten echter toch om maar naar het hotel te gaan.
Zondag blijven we de hele dag in het hotel en gaan alleen naar buiten voor een pizza'tje. Om 19.00 komt Alex ons ophalen voor onze treinreis richting Erlihan als het goed is.