Terug in de trein en autopech in de Gobiwoestijn!

We zijn op tijd naar bed gegaan op vrijdag in Irkutsk omdat we er om 3 uur weer uit moeten voor de trein naar Mongolie. Om 12.00 s'nachts word ik nog even wakker gebeld door Noortje en het is leuk haar stem nog eens te horen. Dan is het tijd om terug te keren naar ons leven in de trein. Eenmaal in de trein aangekomen, merken we dat deze trein iets minder luxe is dan de vorige trein. Er hangt een zeer onaangename geur en dit heeft mede te maken met het feit dat we dicht bij het toilet zitten met onze coupe. De toilet ziet er ook iets ranziger uit dan in de vorige trein. Voor jullie beeldvorming heb ik een foto toegevoegd. Wel is deze trein veel internationaler dan de vorige trein en het is leuk om te zien hoe treinbewoners van verschillende nationaliteiten elkaar opzoeken en leren kennen.
"There's a map therezo" Deze quote gooit Rene er zomaar even uit tegen onze Poolse buurman met wie hij een gesprekje heeft aangeknoopt. Wellicht toch nog wat lesjes volgen bij zijn dochter Femke die lerares Engels is. Bij de Russische grens krijgen we een uitgebreide controle waarbij we 2 uur stil staan. Op het perron kopen we wat drinken en een aantal biertjes om de tijd te doden. De trein staat al een tijdje stil en aangezien we verwachten dat dit nog even duurt besluiten Bart en ik op jacht te gaan naar extra bier. Hiervoor moeten we het stationsterrein verlaten en bij een kiosk schaffen we 6 halve liters aan. Tot onze schrik zien we de locomotief aangekoppeld worden aan de rest en met onze handen vol bier rennen we als een idioot terug richting het station. Het hek waar we door kwamen is nou in een keer gesloten. We lopen snel naar een andere ingang en kunnen hier gelukkig wel naar binnen. Opgelucht stappen we in aan het begin van de trein. We moeten nog een stuk naar achter richting onze coupe en op deze tocht stoot ook ik mijn teen, dit doet ongelooflijk pijn en hij wordt gelijk heel dik. De volgende ochtend zal hij ook nog donkerpaars zijn. De wc blijft overigens op slot tijdens de grenscontrole, best vervelend als je nodig moet zoals ik. Als we daarna eindelijk door kunnen rijden krijgen we precies hetzelfde tafereel bij de Mongoolse grens. De coupes worden doorzocht en we moeten een aantal formulieren invullen.
De landschappen die we vanuit de trein zien worden overigens steeds mooier en mooier. Ik zelf drink nog een aantal biertjes in de restauratie die vanaf nu gerund wordt door chinezen, eigenlijk net zoals alle friettenten in Nederland. Samen met 2 Nederlanders die we ontmoet hebben bij de grensovergang zit ik hier nog een half uurtje.
Op het station van Ulan-Bator worden we 's morgens opgepikt en naar het Ovootel gebracht. Hier hebben we een heerlijk ontbijtje met lekkere gebakken eieren. Ondertussen komen we ook Alex tegen, onze gids voor de komende 7 dagen in de Gobi-woestijn. Hij is werkzaam bij Gardi tours en moest ons eigenlijk op het station van Ulanbaator ophalen, maar was de tijd vergeten, gelukkig konden we met iemand anders van Tiara tours meerijden die wel op tijd zijn gasten op kwam halen. We zijn klaar om te vertrekken richting de Gobiwoestijn, alleen op aanraden van alle medereizigers besluiten we om toch even langs een ziekenhuis te rijden om naar mijn teen te kijken. Deze wordt namelijk steeds blauwer en doet best wel pijn.
Waarschijnlijk zwaar gekneusd of gebroken. Ik hoop dan ook niet dat mijn bergbeklimming in Maleisië hierdoor in gevaar komt. In het kleine ziekenhuis spreekt de dokter geen woord Engels, maar gelukkig kan Alex voor mij vertalen. Na een kort consult mag ik 25.000 Togrok afrekenen. Om mij wisselgeld te geven pakt de dokter een dik pak geld uit zijn binnenzak. Hij schrijft antibiotica , pijnstillers en een of andere gel voor en we kunnen de reis voortzetten. We rijden vanuit het centrum van Ulan Baatar steeds verder de Gobi in en genieten ondertussen van de steeds mooier wordende heuvelachtige landschappen. Na ongeveer 4 uur rijden kun je elke kant op kijken die je wil, maar zul je nergens een mens zien. Uitgestrekte steppes met heuvels en wij als enigen die daar zijn. Heerlijk rustgevend en onderweg stoppen we voor een lunch bij een aantal Mongolen. Deze lunch is boven verwachting heerlijk en lijkt een beetje op een soort bami met stukken aardappel ertussen. Zelfs Bart geniet ervan. Dan wordt er een tussenstop gemaakt bij een Mongoolse tempel, hier liggen hoopjes stenen waar je een steen op kan leggen zodat de geesten ervoor zorgen dat het goed met je gaat. Kleine moeite, dus wij doen dit natuurlijk ook. De uitzichten zijn hier schitterend en de zon schijnt lekker. Hierna zitten we nog even in ons Mitsubishibusje alvorens we ons kamp bereiken waar onze gertent staat. De gertenten zien er prima uit en we slapen per 2 in een tent Zie ook de foto's voor een impressie van ons tentenkamp. Voor het avondeten leren we Alex nog het spelletje hartenjagen, hij leert snel en verslaat mij het eerste potje dan ook gelijk. Verslagen worden door een mongool, ach ja er zijn ergere dingen. Alex is 22 jaar en studeert rechten. In zijn vakanties is hij gids voor toeristen. Het avondeten is wederom heerlijk met verschillende soorten vlees en rijst. Daarna is het 21.00 en tijd om terug naar de tent te gaan.
Fabian wil nog even een stukje lezen, dit gaat echter niet omdat de stroom om 21.15 uitvalt. Als ik 'morgens wakker word blijkt wel dat de tent enigszins lekt aangezien er een aantal spullen nat zijn geworden. Bij het ontbijt krijgt Bart haast een hartaanval als hij na een aantal sneetjes ziet dat er schimmel op zit. En eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik ook gelijk wat minder trek in brood heb. De 2e dag is redelijk saai, we rijden meer dan 8 uur alleen maar door zand en gras. Wel knap van de chauffeur dat hij overal de weg weet trouwens. De lunch die we vanuit het kamp hebben meegekregen is lekker en Rene en ik voegen daar nog de stengel van een bloem aan toe (zie foto ). Deze heeft de chauffeur voor ons uit het zand geplukt. Alex de gids daarentegen ligt de hele dag te pitten in het busje.
We naderen laat in de middag Tsogt Ovoo en een aantal km. hier voorbij komen we bij de nomadenfamilie waar we overnachten. Na kennis gemaakt te hebben drinken we in hun tent thee met veel melk . Ook drinken we Airag, een zuur drankje met alcohol erin. De familie bestaat uit een vrouw en 3 kinderen. De man is naar de hoofdstad om spullen te kopen. Het is op zich leuk om dit mee te maken, maar in het begin heeft het wel iets van aapjes kijken vind ik. In de loop van de avond komen we wel nader tot elkaar en wordt het nog gezellig. De nomaden leven naar onze maatstaven nog heel primitief, maar hebben wel bijna allemaal een zonnepaneel bij hun tent om energie op te wekken.
In Mongolie heb je 3 nationale sporten, dit zijn worstelen, boogschieten en paardrijden. Ieder kind worstelt hier van jongsaf aan. De gids vraagt aan mij of ik het een keertje wil proberen tegen hem en uiteraard wil ik dit. Na de 1e ronde verloren te hebben win ik met 2-1. De kinderen van het gezin spreken geen Engels, maar vinden dit heel leuk om te zien. Aan de muur in de nomadentent hangt een Morin khuur. Dit is een Mongoolse traditionele gitaar waarop de zoon van 12 nog een stukje ten gehore brengt. Ook spelen we nog een spel waarbij je moet dobbelen met schapenbotjes. En tot onze grote verbazing blijkt Fabian hier goed in te zijn. Om 21.00 gaan Bart en Rene naar hun eigen tent, ik en Fabian blijven nog even foto's uit Nederland kijken met de kinderen. Dinsdag zitten we weer lang in de auto, van 08.00 tot 16.00 en de bustrips beginnen ons wel een beetje tegen te staan. Als we om 16.00 bij ons kamp zijn maken we nog een leuke wandeling aangezien het goed weer is. Woensdagochtend vertrekken we richting Yoly ann, dit is een ijsvlakte in het midden van de woestijn. Als we hier aankomen blijkt dat deze door het warme weer gesmolten is. Feit blijft dat het landschap en rotsformaties hier prachtig zijn. We huren ook 2 paarden en rijden te paard de Yoly annvallei binnen. Bart wordt echter aan het kleinste paard gekoppeld en de grootste vent op het kleinste paard is toch een grappig gezicht. Op een gegeven moment was Bart dan ook een grotere toeristische attractie dan de Yoly Ann. Zie hiervoor de foto's. Het is ontzettend mooi en we zien hier ook wat watervalletjes. Bij een souvenirkraampje koopt Rene nog een mooi stenen bokje voor 20 euro. De verkoper heeft daarna zijn winkel voor de rest van de dag gesloten :). Hierna komen we bij het Natural museum, dit is niet heel bijzonder. Er staan hier wat opgezette dieren en 5 minuten later staan we weer buiten. We vervolgen onze weg en rijden nu echt in woestijnachtig gebied. Af en toe bekijken we met enige jaloezie hoe we ingehaald worden door een landrover of een ander voertuig dat beter geschikt is voor deze omstandigheden. We rijden voor 90 % over onverharde wegen, voor zover je het wegen kan noemen. Dit maakt de tocht ook juist mooi, maar kan ook voor de nodige rugpijn zorgen in een busje zonder vering. Na een aantal uur stoppen we bij een plek waar ooit dinosaurus-eieren gevonden zijn. Dit is een geweldige plek met veel bizarre rotsformaties, die doet denken aan the grand canyon. Als we een paar uur later echt door de verlaten woestijn rijden begeeft onze Mitsubishi Delica het. De versnellingspook begeeft het en wanneer deze niet snel gemaakt wordt zien we de paniek in Fabians ogen toeslaan. We hebben hem nog niet zo serieus zien kijken deze vakantie. Ondertussen geeft Rene onze Mongoolse chauffeur allerhande tips in het Nederlands. Na enige tijd en door verschillende gereedschappen en plaatjes te gebruiken werkt alles weer en kunnen we opgelucht ademhalen en onze weg vervolgen. De onvrijwillige tussenstop had wel zijn mentale weerslag op sommige reizigers. Dit in combinatie met de lange dagen in het busje zorgde er zelfs voor dat Fabian opperde om een taxi naar Ulaanbator te nemen en dus de woestijntocht af te breken. Ik zelf zag de humor van de tegenslag wel in en eenmaal bij het kamp aangekomen en na een heerlijk bord spaghetti te hebben gegeten is ook Fabian weer in een goed humeur. Voor het vervolg op dit avontuur raad ik jullie aan om het volgende verslag te lezen.